Kinderen helpen die moeite hebben met delen

Door: Patty Wipfler

In een ander artikel”Kinderen helpen met delen”,hebben we aandacht besteed aan het beleid:”Ik zal bij je blijven terwijl je wacht”. We denken dat het kinderen helpt, wanneer ze wedijveren voor een stuk speelgoed of voor aandacht.

Nu kunnen we terug naar het onderwerp: “Hoe jij een kind kunt helpen, die de gewoonte heeft speelgoed af te pakken van andere kinderen en hoe een kind te helpen waarvan dingen steeds afgepakt worden, om voor zichzelf op te komen.”

Waarom kinderen de neiging hebben om af te pakken

Veel kinderen worden wat gespannen in de nabijheid van anderen. Het aantal kleine teleurstellingen op het gebied van vriendschap die een kind heeft ervaren, neemt gedurende de tijd toe en als er niemand naar hem heeft geluisterd, terwijl hij huilde totdat de boosheid over het andere kind over was, blijft er een brok van behoefte om er over te huilen in hem aanwezig. Het vraagt veel van de flexibiliteit en aandacht van een kind om met deze opgeslagen gevoelens van boosheid om te gaan. Hoe meer opgeslagen spanning er is waarmee een kind probeert om te gaan, hoe meer gespannen hij wordt in de buurt van kinderen. Dus heeft hij misschien de neiging om dingen af te pakken en voor dingen te vechten. Als hij heeft wat hij wil dan klampt hij zich er aan vast en is in de verdediging, waardoor, zijn interacties met andere kinderen verpest worden en zijn spel met het gewenste speelgoed beperkt wordt.

De meeste volwassenen denken dat een kind die spullen afpakt, zijn persoonlijkheid uit of dat het het aard van het kind is. Het kind krijgt het label: impulsief, agressief, erg wild, egoïstisch, of erger. Maar een kind die de neiging heeft om spullen af te pakken, kan erg aardig, nadenkend een vrijgevig worden, als hij de spanningen die hij met zich meedraagt heeft losgelaten. Met andere woorden, wat er uitziet als persoonlijkheids trekje of een aard, is eigenlijk alleen maar een verschijnsel van spanning, die wacht om losgelaten te worden. Er is niks mis met een kind dat spullen afpakt en ook met zijn ouders niet. De spanning, die hij van binnen heeft opgeslagen is de ware schuldige.

Je kunt een kind dat afpakt helpen

Als je weet dat een kind de gewoonte heeft om “af te pakken” hoef je niet te wachten tot het uit de hand loopt tussen hem en het andere kind, voordat je tussenbeide komt om te helpen. Feitelijk is het wachten totdat het probleem tot uitbarsting komt, een gespannen kind toe staan zijn relaties met andere kinderen te bederven.

Hier zijn de stappen die je kunt nemen om een kind te helpen met de spanning die zijn gedrag regeert.

Hou op met je af te vragen of hij vandaag “af zal pakken” of niet. Hij zal het doen. Als je weet dat hij afpakt, is het je taak om als eerste op de plek te zijn, zodat hij niets van een ander kind kan afpakken. Kom dichterbij op een warme en vriendschappelijke manier en blijf dichtbij. Geef alle aandacht aan hem in zijn interacties met andere kinderen. Ga met hem mee als hij speelt, zodat je steeds een armlengte bij hem vandaan bent.
Op het moment dat hij uitreikt om iets af te pakken, dan kom jij tussenbeide en stopt zijn hand, voordat hij het kan afpakken. Praat zo warm mogelijk met je kind. Zeg iets als, “Daar heeft Suzanne nu recht op. Ze zal er zo mee klaar zijn, zo warm als je kunt. Biedt oogcontact aan en blijf proberen om oogcontact te maken. Herinner je dat je kind of het kind van je vriendin een goed kind is.
Als het kind in staat is om ontspannen oogcontact met je te maken en kan besluiten om verder te gaan met een ander spel, dan is hij op dit moment in een goede conditie en jij kunt dichtbij hem blijven, voor het geval dat de spanning die jij meestal bij hem ziet later aan de oppervlakte komt.
Als het kind zich niet op zijn gemak voelt, wegrent, protesteert of in een driftbui belandt, blijf en ga door met hem te bevestigen dat het uiteindelijk zijn beurt is en dat je hem zal helpen om te wachten. Hij zal de grens die je zo vriendelijk hebt gesteld en de aandacht die je hem aanbiedt gebruiken, om gevoelens van frustratie, verdriet en angst te lozen. Misschien mist hij zijn vader of moeder. Misschien is hij er niet zeker van dat hij vanavond zijn vader nog zal zien. Misschien voelt hij dat hij niet weet hoe hij vrienden moet maken. Er zijn zoveel onderliggende gevoelens, die zijn onvermogen om nadenkend te zijn met andere kinderen, kunnen veroorzaken. Luister goed terwijl hij huilt of driftig is—hij zal de onderliggende gevoelens uiten. Misschien hoor je wel:”Ik krijg nooit wat ik wil, ik wil naar huis, of ik hou niet van Jan.” Geen enkel van deze gevoelens zijn fout. Als je naar je kind luistert, help je hem zich van de kracht te ontdoen die deze gevoelens hebben op zijn gedrag. Je kunt laten zien dat je achter hem staat door te zeggen:”Ik zal je helpen om te krijgen wat je wilt, we moeten alleen maar even wachten.
Luister zolang als je kunt. Na een hartstochtelijk lange huilbui of driftaanval, zul je een opmerkelijk verschil zien in zijn vermogen om flexibel te zijn in zijn spel. Zijn spanningen zijn opgelost en hij is in staat om keuzes te maken, die zijn verlangen om vrienden te maken en samen te spelen beter benaderen. Als hij niet in staat was om meer dan een paar minuten te huilen, zal hij er beroerd uit blijven zien en hij zal blijven proberen om redenen te vinden om de huilbui of driftbui door te zetten. Hij wil zijn werk waar hij aan begonnen is afmaken, met de steun en begrip van een volwassene die goed over hem nadenkt.

Je kunt een kind helpen die passief wordt als iemand iets van hem afpakt.

Een kind dat niks doet als iemand iets van hem afpakt, draagt ook spanningen met zich mee, maar het effect op zijn gedrag is precies het tegenovergestelde dan van het kind in de voorbeelden hierboven. Hij is bang, maar zijn angst maakt hem passief in plaats van actief. Soms, liggen dezelfde soort pijnlijke ervaringen achter een passief gedrag als achter een impulsief gedrag. We weten niet zeker waarom het ene kind beland in een passieve rol en het andere kind vastzit in een agressieve rol. Gelukkig maakt dat niet zo veel uit. De oplossingen zijn niet afhankelijk van die kennis. Kinderen weten instinctief hoe ze spanningen moeten lozen en volwassenen moeten hen simpelweg steunen terwijl ze dat doen.

Als iets afgepakt wordt van een kind met een passief gedrag, zal hij mischien wel meteen zijn boosheid laten zien door te gaan dreinen of beginnen te huilen. De meeste volwassenen zullen op zo’n moment proberen te bemiddelen om het probleem op te lossen. Ze geven het kind dat afpakt een uitbrander, eisen dat het gedrein ophoudt, of zegt de kinderen om erover te praten. Deze interventies zijn heel gewoon en begrijpelijk, maar het is alleen maar een schoonheidsmiddel. Ze zullen dingen er van buiten beter uit laten zien, maar ze zijn niet behulpzaam bij het ontspannen van een impulsief kind of het bekrachtigen van een kind dat zijn hoofd laat hangen.

Sommige kinderen voelen zich zo hulpeloos, dat zij niet kunnen gaan dreinen of huilen. Als iets is afgepakt, zien ze er alleen verdrietig uit, en ze laten op geen enkel manier protest zien. Volwassenen zullen vaak over het hoofd zien dat er hier een probleem is en blij zijn dat boosheid uitblijft. Als je, je afvraagt of een kind in stilte boos is en zich niet kan voorstellen dat hij voor zichzelf opkomt, kun je dichterbij schuiven en vragen:”Wilde je dat? Of “Zou je ook een beurt willen?” Ik zal je helpen als je dat wilt. “ Dit zal hem de bevestiging geven die hij nodig heeft dat er hulp zal zijn als hij het nodig heeft.

Neem een lange termijn benadering om het probleem op te lossen.

Als je een kind hebt dat makkelijk vastzit in gevoelens van hulpeloosheid, dan zal geen enkele interventie, waarin hij wordt uitgedaagd, de interne gevoelens, die zo zwaar voelen veranderen. Wat wel zal werken is bemoediging gecombineerd met luisteren.

Hier zijn de stappen, die je kunt nemen, die er toe zullen leiden dat het kind met een verminderd vermogen om leiding te nemen, zegt wat hij nodig heeft en zich zelf kan zijn in spel met andere kinderen.

Als je kunt voorkom dan dat het kind dat speelgoed probeert af te pakken, het ook doet. Pak het niet zelf af, omdat dat het afpakken en impusief gedrag als voorbeeld stelt. Leg eenvoudigweg je hand op het speelgoed, zodat het niet weggetrokken kan worden. Vertel het kind dat het wil:"Je kunt hiermee spelen als Maria er klaar mee is." Waarschijnlijk zal dit het kind in staat stellenom te gaan huilen en de spanningen los te laten, die dwarszitten.
Als het impulsieve kind blijft trekken, blijf je het object ook vasthouden en je moedigt het meer passieve kind aan om ook vast te houden. Je zult niet toestaan dat het speelgoed van het passieve kind wordt afgepakt. De bevestiging dat hij ook vast moet blijven houden, zal het vaak helpen om uit de passiviteit te stappen, die hem hulpeloos maakt. Hij mag zijn kracht gebruiken en hij mag huilen, als hij aan het speelgoed trekt. Het is jouw taak om te voorkomen, dat zijn inzet niet verandert in afpakken en wegrennen.Op deze manier is het resultaat van jou interventie geen nieuw incident van afpakken.
Luister naar beide kinderen, totdat er een natuurlijke oplossing ontstaat. Beide kinderen hebbeb de kans nodig om aan hun gevoelens te werken. De ene moet werken aan gevoelens van urgentie en de ander heeft aanmoediging nodig om hard te blijven werken voor wat hij wil. Jij houdt het veilig voor beiden, zodat ze elkaar niet beledigen of dat een van beide gaat denken dat als hijzijn zin heeft, hij heeft gewonnen. Doordat jij luistert zullen de kinderen op een punt komen waar ze zelf een oplossing kunnen bedenken. Emotionele genezing in plaats van relatie beschadiging
Met herhaalde aanmoediging om leiding te nemen, en steeds weer kansen om te huilen over je niet krachtig voelen, zal een kind definitieve en zichtbare sprongen vooruit maken in zijn besef van deze kracht. Uiteindelijk heeft hij jouw begeleiding niet meer nodig. Hij zal weten wat hij moet doen, omdat zijn denken schoon is van verwarring veroorzaakt door vroegere ervaringen, die angstig voelen of overweldigend.

Je kunt je eigen flexibiliteit verhogen als er problemen rondom delen ontstaan.

De meeste volwassenen zijn impulsief en velen zijn hard als ze problemen rondom delen tussen kinderen afhandelen. De benadering zoals hierboven uit een gezet is erg effectief, maar het kost tijd en het vraagt van je datje met je aandacht in het nu bent. Twee dingen die maar weinig aanwezig zijn bij drukke en overwerkte ouders. Zonder een manier om je innerlijke bron te vewrnieuwen, zal het niet makkelijk zijn je kinderen te helpen bij de botsingen in hun relaties.

We adviseren met klem om een luisterrelatie te beginnen met een andere ouder, zodat aan jouw behoefte voor nadenktijd en loslaten van spanningen regelmatig wordt voldaan. Het enige wat nodig is, is moed om een andere ouder te vragen of hij/zij bereid is luistertijd te verdelen. Er is geen andere uitrusting nodig. Je hoeft geen entreegeld te betalen. Jij kiest tijd en plaats uit. We adviseren een rustige kamer, verweg van de hokuspokus van het huishouden. Het is verrassend hoeveel spanning een half uurtje luistertijd kan aanspreken. Het is daarbij ook interessant om in contact te komen met de geweldige werking van je eigen denken, die je zal leiden om precies over de juiste dingen te praten, ook al heb je van te voren geen idee waar je het over zal hebben.