Kinderen helpen om te delen

Door: Patty Wipfler

Er zijn veel dingen die kinderen willen en als ze iets willen, zijn ze passioneel. Dikwijls raken ouders gefrustreerd als hun kind in de greep komt van een verlangen dat zo groot is, dat het lijkt of geen enkele andere optie zal voldoen. Elke cel in hun lichaam is schreeuwt het uit, dat het hebben van die blauwe schep of de groene ballon de sleutel is tot hun geluk—een gele schep of een rode ballon voldoen eenvoudigweg niet.

Als twee kinderen, hetzelfde ding op hetzelfde moment willen hebben, willen hun ouders dat ze het delen. Maar elke ouder die delen wilde forceren, weet dat op deze momenten, op je beurt wachten makkelijker gezegd is dan gedaan.

In dit artikel, zullen we kijken naar de reden, waarom elk kind minstens enkele problemen heeft met delen.  We geven een tip, waarmee je kinderen langzaam maar zeker zult helpen om vaker te delen.

Kinderen willen graag delen

Eigenlijk delen kinderen graag. Als babies houden ze ervan ons eten te geven, terwijl wij ze eten geven. Ze vinden het leuk om ons iets te geven en willen dat wij die dingen teruggeven. Als ze wat ouder zijn dan vinden ze het leuk om met de koekjesschaal rond te gaan. Nog weer wat ouder, houden ze van spelletjes die iedereen uit de familie erbij trekt. En als ze ontspannen zijn en zich zeker voelen, vinden kinderen het zelfs leuk om te zien hoe een ander van hun favoriete speelgoed geniet.

Om in staat te zijn om te delen, moet een kind een sterk gevoel van verbondenheid hebben. Hij moet zich geliefd en geaccepteerd voelen. Als hij zich nabij en veilig voelt, is hij niet zo wanhopig over het hebben van de blauwe schep en de groene ballon. Hij heeft wat hij echt nodig heeft, n.l. het gevoel van verbondenheid tilt hem over kleine teleurstellingen heen. Hij kan op zijn beurt wachten. Hij kan iemand anders even datgene laten hebben, omdat hij door en door weet dat hij heeft wat hij nodig heeft.

Wat kinderen echt willen en nodig hebben

Delen gaat hand in hand met ontspannen zijn en je geliefd voelen. Kinderen hebben enkele levensbehoeften, en als deze behoeften zijn vervuld, kunnen ze ontspannen. Ze voelen zich zeker genoeg om flexibel te spelen, en bedachtzaam te beantwoorden aan de behoeften en wensen van anderen.

We weten allemaal dat kinderen goed voedsel, genoeg slaap, frisse lucht, ruimte om veilig te spelen en toegang hebben tot een of twee mensen die betrokken zijn bij zijn welbevinden, nodig hebben. Ouders, warmte, voedsel en veiligheid. Dit zijn de basisbehoeften—deze behoeften vervullen houdt een kind levendig en maakt dat het goed groeit.

Maar om te kunnen ontspannen en gedijen, hebben kinderen nog een paar belangrijke dingen nodig. Blauwe scheppen en groene ballonnen staan niet op die lijst. Mijn lijst van wat een kind nodig heeft ziet er ongeveer zo uit:

• Het gevoel hebben van nabijheid en verbondenheid met een volwassene die van hem houdt.
• De dagelijkse gelegenheid om verbonden en ontspannen te zijn met iemand die om je geeft.
• Warmte en welkom geheten worden
• Respect
• Tijd om te spelen
• Heel veel liefde
• Regelmatig de mogelijkheid hebben om met anderen te lachen
• Regelmatig de mogelijkheid hebben om in iemands armen te huilen over de dingen die moeilijk of beangstigend zijn.
• Informatie over wat er gebeurt en waarom
• Grenzen die zonder geweld gesteld worden, die veiligheid en respect waarborgen

Twee belangrijke redenen waarom het delen stopt

Als kinderen niet meer in staat zijn om te delen, gaat het meestal om een van deze twee redenen. Of ze zijn niet in geslaagd een gevoel van verbondenheid op te bouwen in de afgelopen uren, of er is iets gebeurd die hun herinnert aan pijnlijke momenten uit hun verleden.We kijken naar hoe regelmatige onderbreking van de verbondenheid met het kind hun vermogen om te delen aantast. 

Als kinderen zich niet verbonden voelen kunnen ze niet delen

Dikwijls merken ouders niet hoeveel tijd er verstrijkt tussen de momenten van liefdevolle warmte en verbondenheid. Het leven is vol en eten op de plank en een dak boven je hoofd, wordt steeds moeilijker. We vervullen de uiterlijke behoeften van onze kinderen:we kleden hen, geven hen te eten, letten er op dat ze in bad gaan en hun tanden poetsen. Maar de tijd die ouders hebben om speelse, ontspannen verbondenheid met hun kinderen te creeeren wordt elk jaar weer minder, omdat het werk groei eist.

Voor ouders die allebei werken, met kinderen onder 18 jaar bijvoorbeeld, zijn de uren die beide ouders buitenshuis werken in gestegen van 81 in 1977 naar 91 in 2002. En hier is geen rekening gehoudenmet overuren. Dus het is geen wonder dat kinderen hun buitensporig gedrag hebben. Zijnzijn gedoemd om uit de bocht te schieten, gezien de hoeveelheid ander werk dat van ouders verwacht wordt.

Voor een kind is het gevoel van verbondenheid, als de lange stok voor een koorddanser. Zich dichtbij iemand voelen houdt een kind in evenwicht, zodat hij met gratie en vertrouwen uitdagende dingen kan doen. Zonder het gevoel van verbondenheid zal zijn vermogen om te functioneren, maar enkele seconden duren. Afgescheurd van een nabije band voelt hij zich te gespannen om te delen, te onzeker  over zijn eigen veiligheid om op zijn beurt te wachten.

Als een kind licht geraakt is, brengt elke kleine teleurstelling over wat hij wil, veel tranen of drift omhoog. Het kind wil zo graag dichterbij gebracht worden, maar hij focust op zijn behoefte aan een blauwe schep of een groene ballon, om een een signaal aan zijn ouders te geven dat hij hulp nodig heeft. 

Hoe kinderen aangeven dat ze behoefte hebben om verbonden te zijn.

Af en toe, kunnen kinderen direct vragen om nabijheid die ze zal helpen. Ze rennen naar papa en hangen aan zijn benen, of ze smeken om op mama's schoot te zitten. Het is echter een dagelijks terugkerende gebeurtenisdat een kind een ouder laat weten dat hij leegloopt, door een speelgoed te willen die een ander kind heeft. Door eten en drinken niet te delen, of door een speciaal object of privilege op te eisen.

Sommige kinderen hebben de gewoonte om alleen datgene wat een ander kind heeft te willen hebben. ik heb kinderen van 8 maanden uit zien reiken naar het speelgoed die een ander kind al gepakt heeft. Sommige kinderen willen alles van het een of ander hebben. Bijv. alle blokken, alle crackers, of de hele bank in het park. Sommige kinderen willen alleen wat ze niet kunnen krijgen.. ze kennen de grenzen en ze willen alleen datgene wat voorbij deze grenzen ligt.

als jij een ouder bent met een kind, dat jou op een van deze manieren een teken probeert te geven, zeker weten dat het niet het karakter of aard van het kind is. Er is niets mis met je kind. Hij heeft eenvoudigweg deze manier gekozen om jou te laten weten dat hij zich te veel alleen voelt om te kunnen delen, te veel afgescheiden om te kunnen ontspannen, om tevreden te kunen zijn met wat hij kan hebben.

 Waarom kinderen zo makkelijk huilen om de kleine dingen die ze willen.

Op het moment dat een kind voelt dat hij geen minuut langer zonder een bepaald voorwerp kan leven, dan zijn er veel gevoelens. Ze zijn het gevoel van nabijheid kwijtgeraakt en de veiligheid die dat met zich meebrengt. Ze voelen pijn, of zelfs angst. Dikwijls zullen kinderen het pijngevoel, dat elke keer komt wanneer verbondenheid onderbroken wordt, proberen te herstellen. Ze houden er niet van zich afgescheiden te voelen, dus ze proberen die behoefte te vervullen met een blauwwe schep of een groene ballon. Je zou dit kunnen zien als de inzet van het kind om een goed leven te hebben. Het probleem is dat een blauwe scheppen en groene ballonnen niet aan de behoefte van het kind voldoen.

Ze zullen zich vastklampen aan hun voorwerp, maar het doet niets goeds voor hun pijnlijke hartjes.

Terwijl een kind aan de beurt is, kan het er aan de buitenkant uitzien of hij OK is, maar hij wordt licht geraakt van binnen, snel boos, in de verdediging of ongelukkig passief als iemand anders aan de beurt is.Kinderen huilen makkelijk op dit punt, omdat ze het nodig hebben. Dikwijls zijn ze er op uit zichzelf een kans te geven om te huilen over iets wat ze willen, in de hoop dat hun ouders zullen weten, dat ze de pijn van zich niet verbonden voelen moeten oplossen.

Huilbuien, driftbuien en gelach zijn de belangrijkste manieren, waarop kinderen beseffen dat het ok is met de wereld.

Als een volwassene een nuttige grens kan stellen en dichtbij kan blijven, terwijl de gevoelens oplaaien, kan een kind zijn besef van vooruitzichten herstellen. Als hij klaar is dan weet hij alweer dat de wereld ok is met de gele schep of dat hij uiteindelijk wat tijd krijgt met de groene ballon. Het kind heeft zijn besef van verbondenheid met de volwassene die luisterde hersteld. Hij kan weer nadenken en delen.

Voor een botsing zijn er twee nodig

Als twee kinderen hetzelfde voorwerp willen en ze voelen zich allebei verbonden en ontspannen, dan delen ze. Ze kunnen uitzoeken wat ze willen doen als ze niet aan de beurt zijn. Als ze peuters zijn dan hoeven ze niet eens over beurten te praten. Een pakt het speelgoed en de ander denkt er over na engaat dan verder naar een andere activiteit dat hem boeit.

Als kinderen ouder zijn, kunnen ze verbaal uitzoeken hoe te delen en tevreden zijn met zichzelf als ze dat doen. Maar als een kind gespannen is, is om de beurt doen niet wat hij als een oplossing ziet. Hij wil nu de blauwe schep! Als een tweede kind dat de schep wil zich verbonden voelt, kan hij zijn verwachtingen herzien en even iets andrs gaan doen. Dus problemen met delen spelen wanneer twee kinderen zich rottig voelen, omdat ze hun besef van verbondenheid kwijt zijn.

De begrenzingen van door volwassenen opgelegde oplossingen.

Als kinderen niet kunnen delen willen ouders het probleem snel oplossen door bijv. te zeggen wiens beurt het is en de tijd te verdelen, zodat het eerlijk gaat, maakt ouders tot dwingerds in plaats van schakels voor verbinding. De behoefte van onze kinderen naar de blauwe schep kan misschien vervuld worden voor 5 minuten wanneer hij aan de beurt is, maar zijn diepere behoefte om zich dichtbij iemand te voelen is nog altijd aanwezig. dus hij kan niet delen zonder hulp en hij zal steeds weer hulp nodig hebben, incident na incident.

Als volwassenen er op staan dat het om de beurt moet en een kind komt uiteindelijk aan de beurt, zal dat kind zijn voorwerp met al zijn energie verdedigen, waardoor het plezier om het te hebben verloren gaat in de inzet om zijn beurt te verdedigen. Of hij kan andere kinderen gaan pesten dat hij het nu heeft, wat die kinderen weer boos maakt.

Misschien is een ander subtieler proleem met het door volwassenen gedwongen worden om te delen, dat terwijl we een conflict oplossen, het makkelijk is om het gevoel te krijgen dat de kinderen het probleem zijn, omdat delen erg simpel is. Maar delen is niet makkelijk. de realiteit over de mensheid is dat de ouder die probeert om binnen een minuut de beurten tussen de kinderen te verdelen, teruggaat naar de keuken om een langdurig meningsverschil met een partner voort te zetten over de takenverdeling in het huishouden, of wie er zal besluiten wat het gezin op zondag gaat doen.

Optreden als dwingerds zal zelden onze goede gevoelens over onze kinderen bevorderen.

Ik denk dat de meest boeiende reden om niet doorgaans beurten op te dringen is dat het onze aandacht richt op het proberen dingen hetzelfde te maken voor elk kind, meer dan dat je er op gericht bent, om je met elk van hen te verbinden.Als kinderen zich niet met jou verbonden voelenof met elkaar, zullen hun ruzies door blijven gaan en je geduld op de proef stellen.

Ze hebben het gevoel dat ze iets nodig hebben. Geen enkele hoeveelheid dwang zal hen helpen om met tolerantie en goede wil dingen uit te werken.

Het is zinvol om tussenbeide te komen en beurten uit te wisselen als je in een openbare gelegenheid bent en een driftbui jezelf overstuur zou maken, als vermoeidheid je weerhoudt om naar wiens gevoelens dan ook te luisteren en aandacht geven aan de een voor de andere kinderen onveiligheid zou betekenen. Een lange termijn beleid dat kinderen echt helpt om te ontspannen zodat ze goed en vaak kunnen delen is dit:

"Ik zal bij je blijven terwijl je wacht."

Als je kind iets wil wat hij niet kan hebben en je komt dichtbij hem en je luistert naar zijn tranen of driftbui, dan voldoe je aan de kern van zijn behoefte om af tekomen van diepe gevoelens.Als het je lukt om verbondenheid en gezelschap aan te bieden, gedurende zijn boze bui, zal hij misschien wel boos worden op jou, omdat jij het probleem niet oplost, maar hij zal veel liefde voor jou voelen, wanneer hij klaar is met het lozen van deze gevoelens.

Huilen, bibberen en driftbuien hebben zijn de manieren waarop kinderen hun boosheid oplossen, zodat ze weer het vermogen hebben om te zien dat er meer opties zijn waar ze tevreden mee kunnen zijn.

Als we blijven en van ze kunnen houden terwijl er doorheen gaan, dan hebben ze het meest sterke besef van veiligheid. Mijn vader houdt ondanks alles van mij. Mijn moeder hield zelfs van mij toen ik haar wegstuurde.

Op een gegeven moment, in elk gezin of groep kinderen, zal het kind met het gewenste object en het kind dat het wil, veranderen, zodat elk kind de kans krijgt om goed geluisterd te worden over wat hij wil en zijn gevoelens van behoefte.

Shana mag vandaag heel lang met de de poppenwagen, terwijl Anita huilt omdat zij het wil hebben. Morgen mag Anita met de poppenwagen, terwijl Jpordan een driftbui heeft omdat hij het wil hebben. Shana heeft drie weken geleden een flinke huilbui hierover hebben gehad, dus is ze ontspannen genoegom het te willen, te zien dat anita het nu heeft en gaat dan onder de tafel verder met spelen.

Elk kind zal je arm om zich heen voelen als ze huilen en ze zullen je bevestigende woorden horen:"Anita zal er ooit mee klaar zijn. Ik zal bij je blijven terwijl je wacht."

Stel een doel voor eerlijkheid op lange termijn.

Met dit beleid, hoef je, je energie niet te geven door te proberen de dingen voor elk kind op korte termijn hetzelfde te maken. Een kind dat op het enige driewielertje dat er is wil rijden, krijgt misschien 20 minuten, terwijl haar vriend hard huilt omdat hij wil fietsen. Maar het kind dat huilt krijgt de zorgzame aandacht van een volwassene, een verreweg betere prijs dan het driewielertje. En het kind met het driewielertje hoeft haar speelgoed niet te verdedigen. Ze kan spelen zonder bang te zijn dat het van haar wordt afgepakt. Zij heeft ook de gelegenheid om vanuit haar hart een beurt af te staan, liever dan gedwongen aardig te doen omdat een volwassene dat zegt.

Soms klampt een kind zich dagenlang vast aan een stuk speelgoed of een ander gewenst object, anderen nooit de kans gevend om er ook mee te spelen. In dit geval,  moet je van te voren het beleid van”ik blijf bij je terwijl je wacht aankondigen. Je laat het kind weten dat het morgen anders zal gaan: “Sam, morgen als Maggie komt spelen, gaat zij als eerst op de driewieler en ik zal je helpen wachten.”Je weet dat als Maggie  komt Sam een drama zal maken voor het fietsje! Dus er op voorbereid om Sam te helpen zich met jou te verbinden ben je daar als eerste en je zegt:” Sam vandaag mag Maggie als eerste. Laten we een stap opzij gaan zodat ze er op kan klimmen.” Sam krijgt dan de huilbui en de persoonlijke aandacht, die hij al aangaf nodig te hebben, door zich als maar vast te klampen aan dat ene speelgoed.

Het resultaat dat je na enige tijd kunt verwachten.

Dit beleid legt veel vertrouwen in de goede natuur van de kinderen. Het is gebaseerd op de betrouwbare geneeskracht van driftbuien en stevige huilbuien.

Als er goed naar een kind geluisterd wordt terwijl hij lang en hard huilt over de beurt die hij niet krijgt worden verschillende resultaten vaak gezien. Het kan zijn dat het andere kind komt en vrijwillig een beurt aanbiedt, doordat ze over haar huilende vriend heeft nagedacht vond ze medeleven in haar hart. Het kan ook gebeuren dat een kind lang en hard huilt en dan besluit dat hij iets anders wil doen. Meestal als zijn huilen niet is onderbroken, is hij ontspannen, vertrouwelijk en niet verslagen, omdat hij het object dat hij wilde niet heeft gekregen. De belangrijkheid van het object vervaagt naarmate jouw liefde naar binnen sijpelt.

Na een tijdje zullen kinderen naar wiens gevoelens werd geluisterd, veel beter in staat zijn om vrienden te maken en ze kunnen goed omgaan met de moeilijke zaken rondom het delen. Zij zijn veel minder in de verdediging, minder agressief, ze lachen meer en vechten minder. Deze verandering van gedrag gebeurt geleidelijk, maar als je luistert naar de gevoelens van kinderen, dan kun je rekenen op goede resultaten.

Eenvolwassene die dichtbij zal blijven en naar de gevoelens van een kind luistert vervult de kern van de behoefte van dat kind.

Je hoeft niet je garage overhoop te halen voor nog een blauwe schep of er op uitgaan voor een groene ballon, precies zoals de ballon van Sally. Je hoeft eenvoudigweg te luisteren terwijl je kind huilt over wat hij wil, maar niet kan hebben, totdat hij kan zeggen dat hij OK is en jij van hem houdt.